- خنده‎، هنگام تشییع جنازه‎!

 

 مسلمانی از دنیا رفته بود. مسلمانان اجتماع کردند و در تشییع جنازة او شرکت‎5نمودند. امام علی‎7 نیز در آن تشییع شرکت نمود.

          هنگام تشییع ناگهان علی‎(ع) شنید که یکی از تشییع کنندگان می‎خندد. امام‎للّه(ناراحت شد) رو به او کرد و فرمود:

کَاَن‎َّ الْمَوْت‎َ فِیهَا عَلَی غَیْرِنَا کُتِب‎َ، وَ کَاَن‎َّ الْحَق‎َّ فِیهَا عَلی‎َ غَیْرِنَا وَجَب‎َ...

گویی در دنیا مرگ برای غیر ما مقرّر شده‎؟ و حق در جهان برای غیر ما واجب گشته‎پاست‎، و گویی این مردگانی که ما می‎بینیم به سفری می‎روند و زود باز می‎گردند. آنان راپدر گودال قبر می‎گذاریم و اموال به ارث ماندة آنان را می‎خوریم و چنان می‎پنداریم که‎تبعد از آنان ما همیشه در این دنیا خواهیم ماند (خنده و سرور تو این‎ها را نشان می‎دهد).بگویی ما هم پند و پند دهنده را فراموش کرده‎ایم‎، با اینکه ما هدف هر حادثه و بلاهستیم‎.1

          به این ترتیب امام(ع) مردم را از خنده کردن پشت سر جنازه نهی کرد و به ماب‎آموخت که در این حال به فکر سفر آخرت باشیم‎، و با شکستن غرور خود، برای این‎"سفر، زاد و توشه تهیّه نماییم‎.

 

پی نوشت :

1- نهج‎البلاغه‎، حکمت 122.