احادیث گناه ........

حدیث (1) پیامبر صلى الله علیه وآله : اَلضَّیفُ یَنزِلُ بِرِزقِهِ وَیَرتَحِلُ بِذُنوبِ اَهلِ البَیتِ؛ میهمان، روزى خود را مى‏آورد و گناهان اهل خانه را مى‏برد. بحارالأنوار، ج 75، ص 461، ح 14 حدیث (2) پیامبر صلى الله علیه وآله : کَفى‏ بِالمَرءِ إثماً اَن یَستَقِلَّ ما یُقَرِّبُ اِلى‏ اِخوانِهِ وَ کَفى‏ بِالقَومِ اِثماً اَن یَستَقِلّوا ما یَقرُبُ بِهِ اِلَیهِم اَخُوهُم؛ انسان را همین گناه بس، که آنچه را که تقدیم برادران میهمان خود مى‏کند کم شمارد و میهمان را همین گناه بس، که آنچه را که میزبانشان براى آنها فراهم مى‏کند کم شمارد. محاسن، ج 2، ص 414، ح 165 حدیث (3) امام صادق علیه‏السلام : اِنَّ صِلَةَ الرَّحِمِ وَالبِرَّ لَیُهَوِّنانِ الحِسابَ وَیَعصِمانِ مِنَ الذُّنوبِ؛ صله رحم و نیکى، حساب (قیامت) را آسان و از گناهان جلوگیرى مى‏کند. کافى، ج 2، ص 157، ح 31 حدیث (4) پیامبر صلى الله علیه وآله : اَلذَّنبُ شومٌ عَلى غَیرِ فاعِلِهِ اِن عَیَّرَهُ ابتُلِىَ بِهِ وَ اِن اَغتابَهُ أَثِمَ وَ اِن رَضىَ بِهِ شارَکَهُ؛ گناه براى غیر گناهکار نیز شوم است، اگر گنهکار را سرزنش کند به آن مبتلا مى‏شود، اگر از او غیبت کند گنهکار شود و اگر به گناه او راضى باشد، شریک وى است. نهج الفصاحه، ح 1623 حدیث (5) امام سجاد علیه‏السلام : وَ الذُّنُوبُ الّتى تُنزِلُ النِّقَمَ عِصیانُ العارِفِ بِالبَغىِ وَ التَطاوُلُ عَلَى النّاسِ وَ الاِستِهزاءُ بِهِم وَ السُّخریَّةُ مِنهُم ؛ گناهانى که باعث نزول عذاب مى‏شوند، عبارت‏اند از: ستم کردن شخص از روى آگاهى، تجاوز به حقوق مردم، و دست انداختن و مسخره کردن آنان. معانى الاخبار ، ص 270   حدیث (6) امام صادق علیه‏السلام : لَستُ اُحِبُّ اَن اَرَى الشّابَّ مِنـکُم اِلاّ غادیاً فى حالَینِ: اِمّا عالِماً اَو مُتَعَلِّما، فَاِن لَم یَفعَل فَرَّطَ، فَاِن فَرَّطَ ضَیَّعَ، وَ اِن ضَیَّعَ اَثِمَ ، وَ اِن اَثِمَ سَـکَنَ النّارَ وَ الَّذى بَعَثَ مُحَمَّدا بِالحَقِّ ؛ دوست ندارم جوانانِ شما را جز در دو حالت ببینم : دانشمند یا دانش‏اندوز . اگر جوانى چنین نکند ، کوتاهى کرده و اگر کوتاهى کرد ، تباه ساخته و اگر تباه ساخت ، گناه کرده است و اگر گناه کند ، سوگند به آن کس که محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله را به حق برانگیخت ، دوزخ‏نشین خواهد شد . امالى طوسى ، ص 303، ح 604 حدیث (7) پیامبر صلى الله علیه وآله : مَوتُ النسانِ بِالذُّنوبِ اَکثَرُ مِن مَوتِهِ بِالجَلِ وَ حَیاتُهُ بِالبِرِّ اَکثَرُ مِن حَیاتِهِ بِالعُمُرِ؛ مرگ انسان‏ها در نتیجه گناهان، بیشتر از مرگ آنها در نتیجه فرا رسیدنِ اَجَل است و زنده ماندن انسان‏ها در نتیجه نیکى‏هایشان، بیشتر از زندگى کردنشان به خاطر باقى بودنِ عمر است. مکارم الاخلاق، ص 362 امام صادق علیه السلام:امام على علیه السلام : اَلذُّنوبُ الَّتى تُغَیِّیرُ النِّعَمَ البَغىُ وَ الذُّنوبُ التَّى تورِثُ النَّدَمَ القَتلُ وَ الَّتى تُنزِلُ النِّقَمَ الظُّلمُ وَالَّتى تَهتِکُ السُّتورَ شُربُ الخَمرِ وَ الَّتى تَحبِسُ الرِّزقَ الزِّنا وَ الَّتى تُعَجِّلُ الفَناءَ قَطیعَةُ الرَّحِمِ وَالَّتى تَرُدُّ الدُّعاءَ وَ تُظلِمُ الهَواءَ عُقوقُ الوالِدَینِ؛ گناهی که نعمت‏ها را تغییر مى‏دهد، تجاوز به حقوق دیگران است. گناهى که پشیمانى مى‏آورد، قتل است. گناهى که گرفتارى ایجاد مى‏کند، ظلم است. گناهى که آبرو مى‏بَرد، شرابخوارى است. گناهى که جلوى روزى را مى‏گیرد، زناست. گناهى که مرگ را شتاب مى‏بخشد، قطع رابطه با خویشان است. گناهى که مانع استجابت دعا مى‏شود و زندگى را تیره و تار مى‏کند، نافرمانى از پدر مادر است. علل الشرایع، ج 2، ص 584 حدیث (9) امام باقر علیه السلام: اِنّ الحُسَینَ صاحِبَ کَربَلا قُتِلَ مَظلوما، مَکروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّه‏ُ عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ اَن لا یاتیَهُ لَهفانٌ و لا مَکروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَینِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام اِلَى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه‏ُ کُربَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا یا اُولـِى الاَبصار؛ حسین، بزرگ مرد کربلا، مظلوم و رنجیده خاطر و لب تشنه و مصیب‏زده به شهادت رسید. پس خداوند، به ذات خود، قسم یاد کرد که هیچ مصیبت‏زده و رنجیده خاطر و گنهکار و اندوهناک و تشنه‏اى و هیچ بَلا دیده‏اى به خدا روى نمى‏آورد و نزد قبر حسین علیه السلام دعا نمى‏کند و آن حضرت را به درگاه خدا شفیع نمى‏سازد، مگر این‏که خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى‏کند و گناهش را مى‏بخشد و عمرش را طولانى و روزى‏اش را گسترده مى‏سازد. پس اى اهل بینش، درس بگیرید! بحارالأنوار، ج 101، ص 46، ح 5 حدیث (10) امام على علیه‏السلام: لا تَـکُن مِمَّن یَرجُو الآخِرَةَ بِغَیرِ العَمَلِ... یَنهى وَ لا یَنتَهى وَ یَمُرُ بِما لا یَتى... ؛ از کسانى مباش که بى‏عمل، به آخرت امید دارند... از گناه باز مى‏دارند، اما خود باز نمى‏ایستند، به کارهایى فرمان مى‏دهند که خود انجام نمى‏دهند. نهج البلاغه، از حکمت 150 حدیث (11) قال الباقر علیه السلام : أوحَى اللّه‏ُ تَعالى إلى شُعَیبٍ النَّبِىِّ إِنّى مُعَذِّبٌ مِن قَومِکَ مِائَةَ أَلفٍ: أَربَعینَ أَلفا مِن شِرارِهِم وَسِتّینَ أَلفا مِن خیارِهِم فَقالَ: یارَبِّ هؤُلاءِ الشرارُ فَما بالُ الخیارِ؟! فَأَوحَى اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیهِ: داهَنُوا أَهلَ المَعاصى فَلَم یَغضِبُوا لِغَضَبى؛ خداى تعالى به شعیب پیامبر وحى فرمود که: من صد هزار نفر از قوم تو را عذاب خواهم کرد: چهل هزار نفر بدکار را، شصت هزار نفر از نیکانشان را. شعیب عرض کرد: پروردگارا! بدکاران سزاوارند اما نیکان چرا؟ خداى عزوجل به او وحى فرمود که: آنان با گنهکاران راه آمدند و به خاطر خشم من به خشم نیامدند. کافى، ج5، ص56، ح1 حدیث (12) پیامبر صلى الله علیه وآله : لَمّا خَلَقَ اللّه‏ُ المَعیشَةَ جَعَلَ البَرَکاتِ فِى الحَرثِ وَ الغَنَمِ؛ چون خداوند، وسایل زندگى مردم را آفرید، برکت‏ها را در کشاورزى و گوسفنددارى قرار داد. کنزالعمّال، ح 9354 حدیث (13) امام على علیه‏السلام: اِذا ظَهَرَتِ الجِنایاتُ ارتَفَعَتِ البَرَکاتُ؛ هرگاه گناهان آشکار شوند، برکت‏ها از میان مى‏رود. غررالحکم، ح 4030 حدیث (14) پیامبر صلى الله علیه وآله : اِضمَنوالى سِتّا مِن اَنفُسِکُم اَضمَن لَکُمُ الجَنَّةَ اُصدُقُوا اِذا حَدَّثتُم وَأوفُوا اِذا وَعَدتُم وَاَدُّوا اِذا ئتُمِنتُم وَاحفَظوا فُروجَکُم وَغُضّوا اَبصارَکُم وَکُفّوا اَیدیَکُم؛ شش چیز را براى من ضمانت کنید تا من بهشت را براى شما ضمانت کنم، راستى در گفتار، وفاى به عهد، بر گرداندن امانت، پاکدامنى، چشم بستن از گناه و نگه داشتن دست (از غیر حلال). نهج الفصاحه، ح‏321 حدیث (15) امام صادق علیه‏السلام : اَلذُّنوبُ الَّتى تُغَیِّیرُ النِّعَمَ البَغىُ وَ الذُّنوبُ التَّى تورِثُ النَّدَمَ القَتلُ وَ الَّتى تُنزِلُ النِّقَمَ الظُّلمُ وَالَّتى تَهتِکُ السُّتورَ شُربُ الخَمرِ وَ الَّتى تَحبِسُ الرِّزقَ الزِّنا وَ الَّتى تُعَجِّلُ الفَناءَ قَطیعَةُ الرَّحِمِ وَالَّتى تَرُدُّ الدُّعاءَ وَ تُظلِمُ الهَواءَ عُقوقُ الوالِدَینِ؛ گناهی که نعمت‏ها را تغییر مى‏دهد، تجاوز به حقوق دیگران است. گناهى که پشیمانى مى‏آورد، قتل است. گناهى که گرفتارى ایجاد مى‏کند، ظلم است. گناهى که آبرو مى‏بَرد، شرابخوارى است. گناهى که جلوى روزى را مى‏گیرد، زناست. گناهى که مرگ را شتاب مى‏بخشد، قطع رابطه با خویشان است. گناهى که مانع استجابت دعا مى‏شود و زندگى را تیره و تار مى‏کند، نافرمانى از پدر مادر است. علل الشرایع، ج 2، ص 584 حدیث (16) امام صادق علیه‏السلام : إِذا جاهَرَ الفاسِقُ بِفِسقِهِ فَلا حُرمَةَ لَهُ وَلا غیبَةَ؛ هرگاه شخص فاسق و گنهکار آشکارا گناه کند، نه حرمتى دارد و نه غیبتى. بحارالأنوار، ج75، ص253، ح32 حدیث (17) امام صادق علیه‏السلام : مَن لَهُ جارٌ وَیَعمَلُ بِالمَعاصى فَلَم یَنهَهُ فَهُوَ شَریکُهُ؛ هر کس همسایه اى را داشته باشد که گناه مى کند ولى او را نهى نکند، شریک در گناه اوست. ارشادالقلوب، ج1، ص183 حدیث (18) امام على علیه السلام : اَلحَیاءُ مِنَ اللّه‏ِ یَمحو کَثیرا مِنَ الخَطایا؛ حیا از خدا بسیارى از گناهان را پاک مى‏کند. غررالحکم، ج1، ص399، ح1548 حدیث (19) پیامبر صلى الله علیه وآله : یا على: خِدمَةُ العِیالِ کَفّارَةٌ لِلکَبائِرِ وَتُطفى غَضَبَ الرَّبِّ، وَمُهُورُ الحُورِ العینِ، وَتَزیدُ فِى الحَسَناتِ وَالدَّرَجاتِ؛ ای على: خدمت به خانواده، کفاره گناهان کبیره و خاموش کننده خشم خداوند و مهریه حورالعین و زیاد کننده حسنات و درجات است. جامع الأخبار، ص 276 حدیث (20) امام صادق علیه السلام: اِنَّ اللهَ عَلِمَ اَنَّ الذَّنبَ خَیرٌ لِلمُومنِ مِنَ العُجبِ وَ لَولا ذلک مَا ابتُلِیَ مُومِنٌ بِذَنبٍ اَبَداً خداوند می دانست که برای شخص مومن گناه از عجب بهتر است و اگر این طور نبود، شخص مومن هیچ وقت آلوده به گناه نمی شد. کافی، ج 2، ص 313 حدیث (21) پیامبر صلى الله علیه وآله : لَولا اَنَّ الذَّنبَ لِلمُومِنِ خَیرٌ مِنَ العُجبِ مَا خَلا اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بَینَ عَبدِهِ المُومِنِ وَ بَینَ الذَّنبِ اَبَداً اگر گناهی برای مومن از عجب بهتر بود، خداوند عز و جل هرگز بنده مومن را به گناه گرفتار نمی کرد.  عده الداعی، ص 236 حدیث (22) امام على علیه السلام : أشَدُّ الذُّنُوبِ مَا استَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ؛ سخت ترین گناهان آن است که صاحبش آن را کوچک بشمرد. نهج البلاغه، حکمت 348 حدیث (23) امام حسن عسکری علیه السلام: اَشَدُّ النّاس اجتهاداً مَن تَرَک الذُّنوبَ؛ کوشنده ترین مردم کسی است که گناهان را رها سازد. تحف العقول، ص 489 حدیث (24) امام علی علیه السلام: مَن صَلّی رَکعَتَینِ یَعلَمُ مایَقولُ فِیهما اِنصَرَفَ وَ لَیسَ بَینَه وَ بَینَ اللهِ - عَزَّ وَ جَلَّ - ذَنبٌ؛ هر کس دو رکعت نماز بخواند و بداند چه می گوید، از نماز فارغ می شود، درحالی که میان او و میان خدای عز و جل گناهی نیست. اصول وافی، ج2 ،ص100 حدیث (25) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله : اَلعَبد... إِن قالَ فى أوَّلِّ وُضوئِهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ طَهُرَت أعضاؤُهُ کُلُّها مِنَ الذُّنوبِ؛ اگـر بنـده‏اى... در ابتداى وضویش، بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم بگوید همه اعضایش از گناهان پاک مى‏شود. تفسیر الامام العسکرى علیه‏السلام، ص 521 حدیث (26) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله : مَن قَرَأ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ کَـتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ حَرفٍ أربَعَةَ آلافٍ حَسَنَةً و مَحا عَنهُ أربَعَةَ آلافِ سَیِّـئَةٍ و رَفَعَ لَهُ أربَعَةَ آلافِ دَرَجَةٍ؛ هر کس بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم را قرائت کند خداوند به ازاى هر حرفِ آن چهار هزار حسنه برایش مى‏نویسد و چهار هزار گناه از او پاک مى‏کند و چهار هزار درجه او را بالا مى‏برد. بحارالأنوار، ج 92، ص 258 حدیث (27) امام صادق علیه‏السلام : اِغلِقُوا أَبوابَ المَعصیَةِ بِالستِعاذَةِ وَ افتَحُوا أبوابَ الطّاعَةِ بِالتَّسمیَةِ ؛ درهاى گناهان را با استعاذه (پناه بردن به خدا) ببندید و درهاى طاعت را با بسم اللّه‏ گفتن بگشایید. الدعوات، ص 52 حدیث (28) رسول اکرم صلى‏ الله ‏علیه ‏و ‏آله : مَن اَصبَحَ لا یَهِمُّ بِظُلمِ اَحَدٍ غَفَرَ اللّه‏ُ مَا اجتَرَمَ؛ هر کس صبح کند و قصد ظلم کردن به کسى را نداشته باشد، خداوند جُرم و گناه او را مى‏بخشد. کافى، ج 2، ص 332، ح 8 حدیث (29) امام صادق علیه‏السلام : یَعیشُ النّاسُ بِاِحسانِهِم اَکثَرَ مِمّا یَعیشونَ بِاَعمارِهِم وَ یَموتون بِذُنوبِهِم اَکثَرَ مِمّا یَموتونَ بِآجالِهِم؛ مردم، بیشتر از آن‏که با عمر خود زندگى کنند، با احسان و نیکوکارى خود زندگى مى‏کنند و بیشتر از آن‏که با اجل خود بمیرند، بر اثر گناهان خود مى‏میرند. دعوات الراوندى، ص 291، ح 33 حدیث (30) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله : مَن عَیَّرَ اَخاهُ بِذَنبٍ لَم یَمُت حَتّى یَعمَلَهُ؛ هر کس برادر [دینى] خود را به گناهى سرزنش کند، نمیرد، مگر آن‏که مرتکب آن شود. نهج الفصاحه، ح 2756 حدیث (31) امام على علیه‏السلام : مِن کَفّاراتِ الذُّنوبِ العِظامِ: اِغاثَةُ المَلهوفِ وَ التَّنفیسُ عَنِ المَکروبِ؛ یارى رساندن به ستمدیده فریاد خواه و شاد کردن غمناک، از کفّاره‏هاى گناهان بزرگ است. کافى، ج 5، ص 554، ح 5 حدیث (32) امام صادق علیه السلام : اَوحَى اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ اِلى مُوسى علیه‏السلام یا مُوسى لا تَفرَح بِکَثرَةِ المالِ وَ لا تَدَع ذِکرى عَلى کُلِّ حالٍ فَاِنَّ کَثرَةَ المالِ تُنسِى الذُّنوبَ وَ اِنَّ تَرکَ ذِکرى یُقسِى القُلوبَ؛ خداى عزّوجلّ به موسى علیه‏السلام وحى کرد: اى موسى! به زیادى ثروت شاد مشو و در هیچ حالى مرا فراموش مکن، زیرا با زیادى ثروت گناهان فراموش مى‏شود و از یاد بردن من قساوت قلب مى‏آورد. نهج الفصاحه، ح 2783 حدیث (33) امام محمدباقر علیه السلام فرمودند: لا یَسلِمُ اَحَدٌ مِنَ الذُّنوبِ حَتّی یَخزُنَ لِسانَه؛ هیچ کس از گناهان سالم نمی ماند، مگر اینکه زبانش را نگه دارد. بحارالانوار، ج75، ص178 حدیث (34) امام محمد باقر علیه السلام: لا تُنالُ وِلایَتُنا الّا بِالعَمَلِ و َ الوَرَع؛ کسی به ولایت ما نمی رسد مگر با عمل شایسته و خودداری از گناه. جهاد النفس،ص112 حدیث (35) پیامبر اکرم (ص): لا تَتظُروا اِلی صَغیرِ الذّنبِ ولَکنِ انظُرُوا اِلی ما اجتَرَأتُم؛ به کوچکی گناه نگاه نکنید بلکه به چیزی [نافرمانی خدا] که برآن جرات یافته اید بنگرید. جهاد النفس،ح 405 حدیث (36) امام علی (ع): لا تأمَن عَلَی نَفسِکَ صَغیرَ مَعصیةٍ فَلَعَلَّکَ مُعَذِبٌ عَلَیهِ. خودت را از (عقوبت) گناه کوچک در امان مبین، چه بسا که به خاطر همان کیفر بینی غررالحکم ح9649 ص421 حدیث (37) امام علی (ع): مَن کَثُرَه فِکرُهُ فی المَعاصی دَعَتهُ إلَیها کسی که زیاد درباره گناهان فکر کند گناهان او را به سوی خود بکشاند. غررالحکم ح3443 ص18 حدیث (38) امام علی (ع): ما جَفَّتِ الدُّموعُ إلّا لِقَسوَةِ القُلوبِ وماقَسَتِ القُلوبُ إلّا لِکَثرَةِ الذُّنوبِ. چشم‏ها بی اشک نشد مگر به سبب سختْ‏دلى، و قلب‏ها سخت نشد مگر از زیادىِ گناه. بحارالأنوار - ج 73 - ص354 میزان الحکمة ج2 ص9 ح 1977